31.01.2020 | 14:00 | Jazzlin Arentsen
Joëlle (25) heeft in het dagelijks leven vaak te maken met racisme. In dit artikel wordt niet alleen het probleem uitgelicht, maar wordt er vooral gezocht naar een oplossing.
PARADISO
‘Twee jaar geleden werd er een feestje gegeven in Paradiso. Daarvoor werd diezelfde dag een borrel georganiseerd door een jaarlaag van mijn oude middelbare school. Sinds de diploma-uitreiking had ik veel mensen niet meer gezien. Na die borrel zouden we naar het feest gaan. De avond verliep zoals gepland, totdat er iets heel vervelends gebeurde. Op een gegeven moment draaide de DJ het nummer Africa van Toto. Mensen, waaronder een groep mannen van circa 40 jaar oud, begonnen naar mij te kijken. Ze begonnen naar me te wijzen en te lachen. Ze vonden het liedje blijkbaar erg bij mij passen vanwege mijn huidskleur. Ik werd kwaad, waardoor ze me juist nóg meer belachelijk maakten. Ik voelde me ontzettend vernederd. Er was niemand die het voor me opnam.’
RACISME IS VERLEDEN TIJD
‘Op zo’n moment kun je wel door de grond zakken. Het is een gevoel dat niet iedereen kan begrijpen. Het is fijn om te zien dat mensen het proberen, maar pas als jij zelf vanwege je afkomst wordt gediscrimineerd kun je begrijpen hoe het voelt. Ik hoop dat er ooit een dag komt waarin ik niet meer anders word behandeld of anders word aangekeken door mensen. Racistische opmerkingen of grappen zijn echt verleden tijd. Vooral op zo’n moment als dat in Paradiso denk ik: het is toch bizar dat dit nog steeds gebeurt?’
OMDAT HET NIET MEER BESTAAT
‘De vraag hoe ik het anders wil zien in het algemeen vind ik lastig om te beantwoorden. Waarom ben ik überhaupt anders? Mensen zullen vast niet altijd verkeerde intenties hebben, maar dat betekent niet dat het mij geen pijn doet. In mijn droomwereld wordt iedereen geaccepteerd, het maakt niet uit hoe je eruit ziet. Ik omarm iedereen. Waarom kan niet elk mens dat? Ik hoop dat het begrip ‘racisme’ uit het woordenboek wordt gehaald in de toekomst, omdat het niet meer bestaat.’
LINDA GROEN 107E 