Auteur: marloesgortt
30.01.2020 | 16:00 | Mariëlle Larson
In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Liza herdenkt haar zus Sandra, die overleed tijdens de aanslag op Koninginnedag in 2009.
Geschreven door Liza, ter nagedachtenis aan Sandra (1998 – 2009).
AANSLAG
Op Koninginnedag 2009 reed Karst T. met zijn auto dwars door het publiek in Apeldoorn heen, in een poging de bus te raken waarin de koninklijke familie zat. Er raakten tientallen mensen gewond en hij heeft zeven mensen van het leven beroofd. Een daarvan is Liza’s tweelingzus Sandra.
OPGEWEKT
‘Sandra was die dag zo opgewekt. Ze vond het zo leuk om eindelijk de Koningin in het echt te mogen zien. Ze keek al dagen uit naar dat moment. Samen met mijn moeder en Sandra zocht ik een mooi plekje uit waar we de koninklijke familie goed konden zien. Toen de parade opkwam, zagen we plots een auto door het publiek rijden waardoor mijn zusje werd meegesleurd.’
ZIEKENHUIS
‘Overal waar ik keek waren mensen in paniek. Ik was overstuur en wist niet wat ik moest doen. Ik zag Sandra meegevoerd worden in een ambulance en mijn moeder en ik reden erachteraan. Eenmaal in het ziekenhuis was het al snel duidelijk: Sandra had het niet overleefd.’
LEEGTE
‘Nu, tien jaar verder, is het nog altijd niet hetzelfde in huis. We missen haar nog iedere dag. We zouden dit jaar samen eenentwintig zijn geworden. Er is een grote leegte bij ons thuis.’
OOK IK MOET DOOR
Minstens één keer per week bezoekt Liza het monument dat in Apeldoorn is gebouwd voor de slachtoffers van de aanslag. ‘Als ik hier kom dan voel ik me angstig en sterk tegelijkertijd. Ik wil niet denken aan de gebeurtenis van tien jaar geleden, maar iedere keer zie ik het weer voor me. Ook ik moet door, het leven gaat verder. Ik heb zelf erg geluk gehad dat ik niet gewond ben geraakt, want het had niet veel gescheeld. Daarom geniet ik nu van elke dag die ik mag leven.’
Categorieën
Joëlle: ‘Niemand die het voor me opnam’
31.01.2020 | 14:00 | Jazzlin Arentsen
Joëlle (25) heeft in het dagelijks leven vaak te maken met racisme. In dit artikel wordt niet alleen het probleem uitgelicht, maar wordt er vooral gezocht naar een oplossing.
PARADISO
‘Twee jaar geleden werd er een feestje gegeven in Paradiso. Daarvoor werd diezelfde dag een borrel georganiseerd door een jaarlaag van mijn oude middelbare school. Sinds de diploma-uitreiking had ik veel mensen niet meer gezien. Na die borrel zouden we naar het feest gaan. De avond verliep zoals gepland, totdat er iets heel vervelends gebeurde. Op een gegeven moment draaide de DJ het nummer Africa van Toto. Mensen, waaronder een groep mannen van circa 40 jaar oud, begonnen naar mij te kijken. Ze begonnen naar me te wijzen en te lachen. Ze vonden het liedje blijkbaar erg bij mij passen vanwege mijn huidskleur. Ik werd kwaad, waardoor ze me juist nóg meer belachelijk maakten. Ik voelde me ontzettend vernederd. Er was niemand die het voor me opnam.’
RACISME IS VERLEDEN TIJD
‘Op zo’n moment kun je wel door de grond zakken. Het is een gevoel dat niet iedereen kan begrijpen. Het is fijn om te zien dat mensen het proberen, maar pas als jij zelf vanwege je afkomst wordt gediscrimineerd kun je begrijpen hoe het voelt. Ik hoop dat er ooit een dag komt waarin ik niet meer anders word behandeld of anders word aangekeken door mensen. Racistische opmerkingen of grappen zijn echt verleden tijd. Vooral op zo’n moment als dat in Paradiso denk ik: het is toch bizar dat dit nog steeds gebeurt?’
OMDAT HET NIET MEER BESTAAT
‘De vraag hoe ik het anders wil zien in het algemeen vind ik lastig om te beantwoorden. Waarom ben ik überhaupt anders? Mensen zullen vast niet altijd verkeerde intenties hebben, maar dat betekent niet dat het mij geen pijn doet. In mijn droomwereld wordt iedereen geaccepteerd, het maakt niet uit hoe je eruit ziet. Ik omarm iedereen. Waarom kan niet elk mens dat? Ik hoop dat het begrip ‘racisme’ uit het woordenboek wordt gehaald in de toekomst, omdat het niet meer bestaat.’
31.01.2020 | 13:00 | Jazzlin Arentsen
Puck (20) dacht gezellig ergens een hapje te gaan eten met een Tinder-date van haar eigen leeftijd. Toen hij ouder bleek te zijn, was er nog geen sprake van een probleem. Pas toen zijn vrouw binnen kwam lopen begon de échte date.
TINDER
‘Ik heb Sebas leren kennen via Tinder. Op zijn foto’s zag hij er heel goed uit. Het waren mooie vakantiefoto’s met zijn wasbordje in beeld. Ik zag dat hij mij een ‘superlike’ had gegeven. Normaal zie je van tevoren niet of iemand jou een like heeft gegeven, maar door deze ‘superlike’ kon dat wel. Ik besloot hem een kans te geven in de hoop dat het leuk zou uitpakken. Normaal gesproken verwacht ik er niet veel van, maar om de een of andere reden voelde dit anders.’
VROUW VAN MIJN DROMEN
‘We spraken elkaar sindsdien elke dag. We kwamen erachter dat we veel interesses deelden. Zo konden we wel uren achter elkaar door praten. Het klikte echt goed tussen ons. Hij kwam heel oprecht over. Ik kreeg niet het idee dat hij verkeerde bedoelingen had of dat hij mij alleen zag als iemand ‘voor een keertje’. Hij noemde mij na drie weken al de vrouw van zijn dromen. Ik hoopte ook echt dat hij anders was.’
ERGENS EEN HAPJE ETEN?
‘Na een tijdje vroeg hij mij op date. Hij wilde ergens een hapje eten. Een week later zaten we in een restaurant. Het was in het begin heel gezellig, tot we werden onderbroken. Ja hoor, daar stond ze dan: zijn vrouw. Ze had op ‘zoek-mijn-vrienden’ gezien dat hij niet op het voetbalveld stond te trainen, dus had ze besloten even langs te komen. Ze kregen gillende ruzie midden in het restaurant. Ik kon wel door de grond zakken! Zonder iets te zeggen ben ik opgestaan en heb ik hem op elk platform geblokkeerd. Later ben ik hem nog een keer tegengekomen in de stad. Toen heeft hij zijn excuses aangeboden. Ik zei dat we het achter ons konden laten, maar dat ik nooit meer iets met hem te maken wil hebben in de toekomst.’
Categorieën
Stralend Marokkaans zonnetje
30.01.2020 | 17:00 | Casper Zijp
Het is een rustige morgen in het West-Friese Langedijk. Voormalig kickboks- en bokskampioen Hassan (37) haalt lachend de deur van het slot en laat de eerste mensen binnen voor een ochtendtraining in zijn sportschool.
OPGROEIEN
‘Toen ik 4 jaar oud was ben ik met mijn ouders en vijf zussen van Marokko naar Langedijk verhuist. Ze offerden hun gemak op om ons een betere toekomst te geven, en daar ben ik onwijs dankbaar voor. Helaas voor hen werd ik in de puberteit een etterjochie. Stoer roken, herrie schoppen op straat en spijbelen op mijn 14e. Voor straf moest ik van mijn docent naast het gymzaaltje van onze school strafwerk schrijven. Hier zag ik jongens boksen, en ik was direct verkocht. Achteraf gezien is dat mijn kantelpunt geweest.’
RINGGELUK
‘Op een gegeven moment moest de contributie van het gymzaaltje betaald worden, dus werd het tijd dat mama en papa overstag moesten gaan. Zij waren allang blij dat ik van de straat was, man. Mijn eerste partij won ik. Winnen werd een verslaving. Trainen, eten, slapen, winnen en meisjes natuurlijk. Wat een tijd, a sahbi. Ik straalde als een Marokkaans zonnetje, mensen begonnen me te omarmen. Het is zonde dat niet iedereen weet hoe het voelt als je in de ring je hand geheven krijgt na een harde partij. Het is het beste gevoel dat ik ken. Hierom ben ik uiteindelijk een sportschool gestart, om mensen te helpen met gezond blijven en hun doelen bereiken.’
MAN VAN LANGEDIJK
‘Door mijn sportcarrière, en natuurlijk door de sportschool, ben ik nog nauwer verbonden met Langedijk. Ik ken iedereen, neem deel aan de hulporganisatie voor straatjongeren en probeer mensen gezond te houden door mijn sportschool. Dat waarderen de mensen hier. Mensen vragen mij vaak: Hassan, waarom woon je al die tijd in dat blanke Langedijk? Dan zeg ik ze: ‘In Langedijk zegt iedereen elkaar tenminste gedag. In Amsterdam West doen ze dat niet.’ Ik voel mij hier thuis. De enige keer dat mensen in Langedijk mij naar hebben behandeld is toen ik tijdens het hardlopen door het raam van hun dochter klom.’
29.01.2020 | 12:00 | Casper Zijp
In sommige situaties weet je écht niet wat je moet doen. Daarom delen echte vrouwen in ‘Wat moet ik nu?’ hun dilemma’s. Ze vragen jou via ons om advies.
Deze week spraken we Nora (35) over haar dilemma. Zij twijfelt erover om een open relatie met haar vriend te proberen, omdat ze zich aangetrokken voelt tot andere mannen.
DE RELATIE
‘Zoals je in eerste instantie niet zou denken, hebben we een hele sterke relatie. We hebben elkaar 8 jaar geleden ontmoet op het reclamebureau waar we beiden net begonnen waren. Er hing toen, en nu nog steeds, een gezonde spanning tussen ons. De seks is altijd goed en we houden ook echt van elkaar. Dat is de voornaamste reden dat ik het raar vind dat ik mij aangetrokken voel tot andere mannen.’
LUST
‘Als je mij vraagt het gevoel te omschrijven dat ik bij andere mannen heb, is dat pure lust. Bij die andere mannen voel ik geen enkel verlangen om een emotionele band op te bouwen. Ik heb al een geweldige vent die altijd voor mij klaarstaat. Als ik eerlijk naar de lust kijk ben ik af en toe gewoon toe aan seksuele afwisseling. Is dat een teken dat de relatie minder goed is waardoor het moet eindigen, of dat we de beruchte open relatie moeten proberen?’
ACHTERLATEN
‘Ik heb het nog niet aangedurfd om er met mijn vriend over te praten. Ik ben bang dat ik hem kwets met de gedachte dat hij mij niet goed genoeg bevredigt, wat niet het geval is. Straks maak ik het mooie wat ik met hem heb kapot. Ik ben nog lang niet klaar om deze relatie achter mij te laten. Mijn vriendinnen zeggen dat het normaal is dat je na een tijdje naar andere mannen gaat kijken en dat het bij een relatie hoort om die gevoelens te onderdrukken. Als dat niet lukt, is de relatie niet meer goed. De laatste tijd vraag ik me af of dat waar is, of dat iedereen dat zegt omdat ‘het hoort’. Misschien wil ik wel een open relatie. Hebben jullie advies voor mij?’
OPROEP
Zit je zelf ook in een situatie waarin je het even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar nieuws@lindanieuws.nl en laat je anoniem adviseren door andere LINDA-lezeressen.
30.01.2020 | 15:00 | Nancy Boutros
Marly (20) kreeg op haar negende te horen dat haar moeder (49) de auto-immuunziekte MS heeft. Haar moeder moest twee keer stamceltherapie ondergaan in het buitenland.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends hebben meegemaakt binnen hun familie.
WAT VOORAF GING
‘Op 39-jarige leeftijd werd mijn moeder gediagnosticeerd met de auto-immuunziekte MS. Daarbij krijg je ontstekingen in je ruggenmerg. Alle seintjes die je hersenen aan je lichaam geven komen daardoor niet goed aan. Ik heb geen bewuste herinneringen aan een gezonde moeder. Ik weet nog dat ze in de winter een keer op de fiets uitgleed en zichzelf niet kon opvangen. Nadat ze erachter kwam vertelde ze op een dag aan ons gezin: ‘Ik ben ziek en ik word niet meer beter.’ Tegen mij werd gezegd: ‘De snelwegen van mama’s lichaam zijn kapot, dus de auto’s kunnen nergens meer heen.’ Hoe leg je anders aan een 9-jarig kindje uit wat er aan de hand is?’
WAT ER GEBEURDE
‘In 2017 had mijn moeder stamceltherapie nodig. Daarvoor moest ze naar het buitenland, omdat het in Nederland alleen wordt uitgevoerd bij kankerpatiënten. Na een maand stamceltherapie in Mexico leek alles weer goed te gaan, maar ineens kreeg ze zenuwpijn in haar armen. Afgelopen zomer zijn we naar Rusland gegaan voor een meer gerichte en zwaardere stamceltherapie. Tijdens de therapie kreeg ze haar stamcellen terug via haar nek. Die waren bevroren en dodelijk koud. Mijn moeder lag op een bed en ik mocht niet bij haar komen. Ik kon vanaf drie meter verderop zien dat ze pijn leed, maar ze was te zwak om dat uit te spreken. Ik kon haar hand niet eens vasthouden. Daar sta je dan.’
WAT DE TOEKOMST BRENGT
‘Mijn moeder zit elke dag thuis in een stoel. Ze heeft last van diarree, dus moet ze altijd luiers dragen. Ze krijgt hiervoor behandelingen in het ziekenhuis. Als haar ontlastingsproblemen verdwenen zijn wil ze graag zelfstandiger worden en in een elektrische rolstoel zelf naar buiten kunnen. ‘Ik ben toch geen kasplantje!’, zegt ze vaak. De laatste keer dat ze zelfstandig frisse lucht heeft geproefd is lang geleden.’
31.01.2020 | 16:30 | Nancy Boutros
Biseksuele moslima Salwa Mohammed (20) is open en eerlijk over haar gevoelens voor vrouwen. Volgens haar hoeft het totaal geen taboe te zijn in de islamitische cultuur.
BISEKSUALITEIT ONTDEKT
‘Op mijn veertiende ontwikkelde ik gevoelens voor mijn beste vriendin. Het knaagde jarenlang aan mij, want ik wist het niet zeker. Ik dacht na over mijn jeugd en zo begon alles op zijn plek te vallen. Toen ik als 7-jarig kind langs de Hunkemöller liep wilde ik er graag naar binnen, maar dat mocht niet. Ook kuste ik een klasgenootje in groep zes. Mijn beste vriendin en ik kwamen op hetzelfde moment uit de kast. Dat was heel toevallig.’
MOSLIMSE OMGEVING
‘Ik ben bang om aan mijn ouders te vertellen dat ik biseksueel ben, want die zouden me naar een instituut sturen. Ik heb het wel aan mijn vriendinnen verteld. Ik was nooit bang voor hun reactie, omdat ze ruimdenkend zijn en sommige van hen ook uit de kast zijn gekomen. Er zijn imams in de moskee die er normaal mee omgaan en nooit tegen je praten alsof je minderwaardig bent aan de rest. Ze nemen je aan met liefde en open armen.’
‘EEN GOEDE MOSLIM’
‘Ik denk niet dat er zoiets als ‘een goede moslim’ bestaat, want iedereen zondigt. Ik probeer wel zo goed mogelijk te zijn. Mijn seksualiteit moet worden genormaliseerd, want in de Koran worden gevoelens niet beoordeeld. Je kunt er namelijk niets aan doen. Ik kan niet zeggen ‘dit moet halal worden’, maar ik wil dat mensen het gaan respecteren. Biseksueel zijn voelt ook niet als iets wat je een zonde noemt. In de islam is iets verboden als het slecht voor je is. Wat is er nou slecht aan iemand zijn seksualiteit?’
KINDEREN OPVOEDEN
‘Ik zou mijn kinderen niet opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed. Ik zou mijn kinderen sowieso aanleren dat de Koran de waarheid is, maar dan geef ik ze in hun latere jaren de vrijheid om ermee te doen wat ze willen. Mijn kinderen moeten weten dat een ander beoordelen niet goed is. Dan heb ik mijn taak in ieder geval vervuld.’
Categorieën
Kip(lekker)?
30.01.2020 | 14:30 | Marloes Gort
Hoe gaat het eraan toe in de pluimveesector? Anneke (54) heeft met haar man een kippenboerderij. ‘Sommige mensen hebben geen idee hoe een kippenstal eruitziet.’
‘Mijn werkzaamheden zijn erg gevarieerd. In de pluimveesector hebben we elke zes weken leegstand, wat inhoudt dat alles wordt schoongemaakt en opnieuw wordt ingericht. In de akkerbouw doe ik in de zomer het wiedwerk en in de herfst de oogstwerkzaamheden.’
BEWEEGRUIMTE
‘Wij zijn voorstander van een overdekte uitloop, omdat de kippen in de buitenlucht meer risico lopen op de vogelpest. Ook willen kippen vaak niet eens naar buiten. Dat het zielig is dat kippen binnen zitten is een vertekend beeld. Mensen vinden vaak dat de kippen te dicht op elkaar zitten, maar dat willen ze zelf. Ze trekken naar elkaar toe, kippen vinden dat fijn. Ze moeten uiteraard wel beweegruimte hebben. De ene boer kan beter met oordelen omgaan dan de ander. Ik vind het lastig. We doen zo ons best om te zorgen dat de kip zich lekker voelt.’
MANIER VAN DIERENHOUDEN
‘Op televisie zie je veel programma’s over veehouderij, maar die wekken vaak de indruk dat veehouderij slecht is. In veel landen die ze laten zien is de manier van dierenhouden verschrikkelijk. Dat doe je toch niet? Mijn boerderij heeft het Beter Leven keurmerk van één ster. Die hebben wij gekregen van de dierenbescherming. Aan die ster zitten een aantal voorwaarden, zoals een maximaal aantal kippen per vierkante meter.’
DIERENLIEFHEBBER
‘Ik vind mijn werk hartstikke mooi. Ik ben een grote dierenliefhebber en ben erg met de beesten begaan. Toch moet je leren om niet te veel sentiment te krijgen voor de kippen. Soms moet ik een kip uit haar lijden verlossen, omdat ze geen leuk leven heeft.’
POSITIEF VERRAST
‘Ik heb niet altijd zin om te praten over mijn beroep, omdat dat discussies met zich meebrengt. Wij proberen toch zo open mogelijk te zijn, vanwege de grote onwetendheid. We laten mensen vaak in de stal kijken. Zij zijn altijd positief verrast. Sommige mensen hebben geen idee hoe een kippenstal eruitziet. De foto’s die je online ziet hoeven geen weerspiegeling van de werkelijkheid te zijn.’
31/01/2020 10:30, Marloes Gort
In sommige situaties weet je écht niet wat je moet doen. Daarom delen echte vrouwen in ‘Wat moet ik nu?’ hun dilemma’s. Ze vragen jou via ons om advies.
Deze week: Maaike (31). Zij is zo bang om iemand iets aan te doen dat ze geen autorijdt en liever niet fietst.
ONTSTAAN
‘Ik reed vroeger overal heen, niets was mij gek genoeg. Nadat mijn schoonmoeder vier jaar geleden hersenletsel opliep tijdens een verkeersongeluk merkte ik dat het steeds langer duurde voordat ik thuiskwam. Ik deed er twee keer zo lang over om naar huis te rijden, omdat ik telkens naar plekken terugreed. Ook begon ik continu achter me te kijken, want ik was bang dat ik iemand pijn had gedaan zonder dat ik het doorhad. Het goed opletten, wat me altijd werd geleerd, werd een obsessie. Ik kwam erachter dat ik bang was geworden in het verkeer.’
NIEMAND KWAAD DOEN
‘Ik vind het belangrijk dat ik alles goed doe. Ik wil graag dat mensen me aardig vinden en ik wil vooral niemand kwaad doen. Ook weet ik hoe onoplettend mensen in het verkeer kunnen zijn.’
SOCIAAL LEVEN
‘Mijn zusje woont in Amsterdam, dus als ik naar haar toe wil moet ik met de trein. Dat is prima, maar ik kom niet voor haar huis terecht. Ik heb ook een vriendin in Utrecht waar ik niet naar toe kan, omdat ze ver van het treinstation woont. Mensen schrikken vaak van mijn angst, ze zouden het totaal niet van mij verwachten. Ik ben er wel open over. Ik denk altijd: iedereen heeft wel ergens last van. Mijn collega’s zijn gelukkig begripvol en helpen me door met me mee te rijden of lopen.’
CONFRONTATIE
‘Zo gauw ik door angst moet stoppen met werken neemt het mijn leven over. Daarom heb ik mezelf gedwongen om de confrontatie aan te blijven gaan. Toch is de angst er nog. Ik moet het besef terugkrijgen dat je het merkt als er iets fout gaat. Ik zou graag weer willen autorijden en fietsen zonder zorgen. Hebben jullie een oplossing voor mij?’
OPROEP
Zit je zelf ook in een situatie waarin je het even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar nieuws@lindanieuws.nl en laat je anoniem adviseren door andere LINDA-lezeressen.
LINDA GROEN 107E 